Het Werk van de Heilige Geest

door T. Austin-Sparks

Hoofdstuk 4 - De Heilige Geest

"De Trooster, de heilige Geest, die de Vader zenden zal in Mijn naam..." (Joh. 14:26).

"Johannes doopte met water, maar gij zult met de heilige Geest gedoopt worden, niet vele dagen na deze" (Hand. 1:5).

We willen nu nadenken over de heilige Geest als de "Geest der Heiligheid" (Rom. 1:4) - de heilige Geest. In het Nieuwe Testament wordt Hij ongeveer tachtig keer zo aangeduid, wat op zichzelf al indrukwekkend is. Hij is de heilige Geest.

Onjuiste opvattingen over "heiligheid"

Het onderwerp 'heiligheid' of 'heiligmaking' kan voor sommigen heel zwaar op de maag liggen. Ik geef toe dat ik het zelf heel lang geen onderwerp vond, waar ik graag mee bezig was. Het feit ligt er dat dit onderwerp geleid heeft tot verschillende leringen, dat het de grondslag is geworden van bepaalde cultussen en bewegingen en zelfs een bepaalde kerk de naam "heiligheidskerk" bezorgd heeft. Het heeft veel christenen tot slavernij, verwarring en frustratie gebracht.

Dit is voornamelijk daaraan te wijten, dat heiliging of heiligmaking tot bepaalde aspecten van het menselijk leven beperkt wordt. Als u de mensen vraagt wat ze bedoelen, blijkt dat ze het hebben over bepaalde algemene zonden in de menselijke natuur; als u daarvan graag verlost wilt worden, wordt dat "verlangen naar heiligheid" genoemd; en als u er daadwerkelijk van verlost wordt, dan heet dat een ervaring van heiligheid. Ik wil niet zeggen dat dat geen aspect van heiligheid is, maar het onderwerp in de Schrift is veel meer, veel groter dan onze systemen, bewegingen of ons uitgekristalliseerde onderwijs. Het is niet bedoeld om iemand in slavernij te brengen, of in een leven van worstelen en inspanning. In dit verband heeft de satan zijn sluwheid getoond. Nadat hij eerst hun onheilige toestand tot stand heeft gebracht, probeert hij zijn eigen slachtoffers onder een verschrikkelijke veroordeling en beschuldiging te brengen, en bezorgt hen complexen, zodat ze volkomen vast komen te zitten op het punt van zonde en heiligmaking. Dat moet zeker niet gebeuren als we op gezonde wijze met het bijbelse begrip heiligheid bezig zijn. Het is juist het tegenovergestelde van wat God bedoeld heeft.

Satan, de geest der onheiligheid

Uiteraard is dit een onderwerp dat we onmogelijk in een paar bladzijden kunnen vatten. Maar we kunnen het in ieder geval wel in het juiste perspectief proberen te plaatsen. De heilige Geest staat tegenover een on-heilige geest. Evenals de heilige Geest een Persoon is, zo is er ook een persoonlijke on-heilige geest. Deze hele kwestie van "heiligheid" moet in dit licht bezien worden. Het is Satan, die een onheilige staat heeft teweeggebracht; niet slechts een onheilige situatie, maar een staat, zoals we het woord gebruiken in de zin van koninkrijk, systeem of regering. Satan heeft een onheilig koninkrijk of een onheilige staat teweeggebracht. Hij heeft alles bedorven: de menselijke natuur en de schepping. Het bewijs daarvan is de alomtegenwoordige dood, die Gods oordeel is over alles wat onrein is, bezoedeld door de hand van Satan.

Het is om die reden buitengewoon leerzaam om te zien dat, zodra Jezus met de heilige Geest gezalfd was, Hij onmiddellijk in een rechtstreekse strijd met Satan gewikkeld raakte. Van de Jordaan ging Hij meteen naar de woestijn om daar de aartsvijand van alle gerechtigheid te ontmoeten. Bij Zijn doop zei Jezus tegen Johannes: "Zo betaamt het ons alle gerechtigheid te vervullen" (Mat. 3: 15). Zijn doop, als type van Zijn dood, begrafenis en opstanding, was inderdaad de vervulling van alle gerechtigheid. Op die grond ontmoet Hij dan degene die de belichaming is van alle ongerechtigheid. Hij doet dit onder de zalving. De Geest der heiligheid, de heilige Geest, neemt de Rechtvaardige, om Hem daar in de woestijn tegenover de vorst der ongerechtigheid, Satan, te stellen.

Satans methode is altijd om te proberen een verbinding met zijn staat tot stand te brengen, met zijn koninkrijk, om zo alles te bezoedelen. Onthoudt dat! Ik herhaal: het doel van Satan is altijd om, indien mogelijk, mensen op de een of andere wijze in zijn onheilige koninkrijk te betrekken. Dat was ook zijn bedoeling bij de Here Jezus. Voortdurend probeerde de satan, dan uit deze hoek, dan uit die, de Rechtvaardige te betrekken in zijn onrechtvaardige koninkrijk. We willen nu niet uitweiden over de drie verzoekingen, maar het is heel duidelijk. Tenslotte zegt hij het openlijk: "Indien Gij mij aanbidt" (Mat. 4:9, Luc. 4:7). "Als U mij maar erkent, me accepteert en een plaats geeft, als U me slechts aanbidt, dan zal ik U dit alles geven!" Met andere woorden: "Als ik U maar op mijn terrein kan krijgen, dan heb ik Uw koninkrijk geplunderd en U beroofd. Als ik die link kan leggen, ben ik er!" Geprezen zij God, de Heilige en Rechtvaardige keek er dwars doorheen en zei in feite: "Nee, geen voet, geen jota. Niets voor Satan." '"De overste dezer wereld komt en heeft aan Mij niets" (Joh. 14:30). Dat is de overwinning, de absolute overwinning.

Vermenging en besmetting

Wat waar was in Zijn geval, is altijd waar. Satan probeert altijd een manier te vinden waarop hij ons in aanraking kan brengen met zijn koninkrijk; daar, op die grond, is hij machtig. Vandaar dat God in het Oude Testament allerlei geboden had tegen besmetting en vermenging: "Gij zult niet ploegen met een rund en een ezel tezamen" (Deut. 22: 10). Er is niets mis met de ezel op zich, want Jezus reed op een ezel en we lezen in de bijbel dat een ezel heel nuttig kan zijn. Maar vanuit Gods standpunt behoren ze tot twee koninkrijken, staan ze voor tweeërlei leven, en Hij zegt dat je ze niet kunt vermengen. Het werk van God mag niet gedaan worden op basis van een vermenging van twee dingen die tot twee verschillende rijken behoren.

"Gij zult u niet kleden met een kleed van tweeërlei stof, wol en linnen tezamen" (Deut. 22:11) - zij behoren tot twee verschillende rijken. Er is op zich niets mis met wol. God bekleedde man en vrouw met huiden van dieren, dat is in principe met wol, en ik veronderstel dat alle aartsvaders wollen kleren droegen. Maar hier is het verboden dat dierlijke en plantaardige vezels samen geweven worden tot één kleed. Ze behoren tot twee rijken en God zegt eenvoudig: Je moet niet proberen dingen bij elkaar te brengen die niet bij elkaar horen. Het is een voorafschaduwing van dit belangrijke principe van apartheid, scheiding, onbesmetheid.

Toen het overblijfsel uit ballingschap terugkeerde om de tempel en de muur te herbouwen, zoals we in de boeken Ezra en Nehemia lezen, liep alles hier op uit: de gemengde huwelijken (Ezra 9,10; Neh. 13:23-31). En toen dat opgelost was, werden de boeken besloten. Het werk was klaar. Daar ging het om - gemengde huwelijken tussen Gods volk en andere afgodische volkeren konden niet bestaan. "Vormt geen ongelijk span met ongelovigen..." (2 Cor. 6:14). God wil het niet. Het geeft Satan dat wat hij altijd zoekt, waar hij altijd naartoe werkt: een verbinding met zijn eigen koninkrijk. Nu hebben we het punt van "heiliging" in zijn juiste verband geplaatst.

Nieuwtestamentische illustraties

Hoe veelomvattend dit is blijkt wel als we de eerste brief aan de Corinthiërs opslaan. Alles in deze brief heeft met dit principe te maken.

Eerst lezen we over de wijsheid van deze wereld (3:19; 1:192: 13). De wijsheid van deze wereld. De apostel Jacobus zegt hierover: "Dat is niet de wijsheid, die van boven komt, maar zij is aards, ongeestelijk, duivels." (Jac. 3: 15). De wijsheid die van beneden is, is duivels. Is dat zo? Het Woord zegt het en het wordt ook bevestigd waar Paulus zegt dat Christus gekruisigd werd naar de "wijsheid van deze eeuw" (1 Cor. 2:6-8). Naar de wijsheid van de wereld was het zeer wijs om Hem ter dood te brengen. Wat een dwaasheid, wat duivels!

Iedereen die met de wijsheid van de wereld in aanraking komt weet dat het een rijk is van de dood. Iedereen die zich verdiept heeft in de filosofie weet dat er niets dodelijker is in alle wetenschappen dan de filosofie. Als je ermee in aanraking komt, raak je de dood aan. Dat was de wijsheid van Corinthe, de wijsheid van deze wereld. Ja, de satan had een behoorlijke voet binnen de deur van die gemeente. Hij had hen op zijn terrein gekregen. .

Dan lezen we van "scheuringen onder u" (1: 10) en "twisten onder u" (vs. 11). Vergeet nooit dat de heilige Geest in wezen de Geest van eenheid is. Satan heeft de gelovigen op zijn grond gekregen, want hij is de grote verdeler. Satan houdt niet eerder op dan wanneer hij alles verdeeld heeft. Als hij er één vindt, maakt hij er twee van. "Scheuringen onder u" - ze zijn op zijn terrein. We hoeven niets te zeggen over het volgende punt van deze brief - hoererij. Maar daarna spreekt de apostel over de Tafel des Heren en hij zegt: "Gij kunt niet, gij kunt niet aan de tafel des Heren deel hebben èn aan de tafel der boze geesten" (1 Cor. 10:2). Je kunt dingen niet zomaar met elkaar vermengen. Maar dat gebeurde wel in Corinthe.

Praktische details in dit licht

Ik wil benadrukken dat deze hoofdstukken in de eerste Corinthe-brief in dit licht gelezen moeten worden. We kunnen geen losse onderwerpen uit die hoofdstukken lichten, zoals hoofdbedekking voor vrouwen en al die andere moeilijke dingen, want als we dat doen komen we in verwarring. Waar de apostel hier over sprak was dat de geest van deze wereld binnensloop onder Gods volk. Hij zei in feite tegen de Corinthiërs: "Zo gedraagt de wereld zich, of beter zo misdraagt ze zich; zo doet de wereld het, en dat is de wereld van de satan. Als jullie dit binnenlaten in de gemeente, kom je op één lijn met de wereld, met zijn wereld."

Alle details, de praktische dingen die in deze brief genoemd worden, moeten in dit licht bestudeerd worden. Hier is geen apostel aan het woord, die een hekel aan vrouwen had! Nee, het gaat hier om enorm belangrijke dingen. Satan probeert een voet binnen de deur van de gemeente te krijgen - hij probeert een link te leggen tussen wat heilig is en wat van hem is - om zo, door de bezoedeling met de wereld, dat wat van God is te kunnen vernietigen. Lees alles in dat licht, "opdat de satan op ons geen voordeel mocht behalen" (2 Cor. 2:10).

Paulus richt hier een bolwerk op tegen deze onheilige geest die werkzaam is in deze wereld, deze verderfelijke invloed en kracht die alles bezoedelt. De Gemeente dient te allen tijde op haar hoede te zijn voor deze onreine geesten die alomtegenwoordig zijn. Waarom? Vanwege de kracht der heiligheid. Heiligheid is nooit een doel op zichzelf, maar er ligt een machtige kracht achter.

Heiligheid is strijdvaardig

In de bijbel, vooral in het Oude Testament, zien we hoe strijdvaardig heiligheid is. Het waren de priesters die het volk aanvoerden in de strijd, en het offer was de grondslag van de strijd. Het is zeer opmerkelijk dat er zelfs van de Levieten gezegd wordt "al wie inkomt om de strijd te strijden" (Num. 4:3, 23; 8:24, 25 S.V.). Levieten, priesters, apart gezet voor de strijd? Hun werk was toch offers brengen? Nee, heiligheid is strijdvaardig en het is een machtige kracht tegen een strijdlustige vijand: "Ons worstelen is... tegen de overheden, tegen de machten..." (Ef. 6:12). Ze voeren oorlog, daar is geen twijfel aan. Wat is de grond van onze hoop? Niet onze taal, onze vrome uitdrukkingen en terminologie of onze leer, maar het is onze heilige levenswandel. Daarop worden we aangevallen. Onheiligheid verdrijft God. God is heilig, net zoals de heilige Geest heilig is, en onheiligheid houdt Hem op een afstand. Het bindt Zijn handen, Hij kan niets doen. Waar onheiligheid is, daar lijkt het alsof de Heer hulpeloos is, verlamd temidden van Zijn volk (zie Jer. 14:7-9). Ik wil dit graag illustheren met een fragment uit de geschiedenis van een bijbelschool, die voor al haar noden afhankelijk was van gebed en geloof.

"De school was gebaseerd op een eenvoudig, vrijmoedig geloof dat God in al haar noden zou voorzien. Zolang het geestelijk leven op peil bleef, kwamen de noodzakelijke gelden binnen in antwoord op gebed. Als er niet genoeg binnenkwam, zag men in dat de vinger Gods wees op een onbeleden zonde of iets dergelijks. Pas als dat weer in orde was, kwamen de middelen weer binnen. Zo werd de voorziening in de materiële noden als het ware de geestelijke barometer. Eén voorbeeld hiervan willen we vermelden. Er kwam zo weinig geld binnen dat er een bijeenkomst belegd werd en de studenten werden aangespoord tot een meer volkomen overgave aan God. Toch veranderde er niets en men dacht dat de studenten te weinig tijd in gebed doorbrachten. Het lesrooster werd aangepast en er werd meer tijd voor gebed vrijgemaakt, maar nog steeds kwam er geen geld binnen. Uiteindelijk was al het geld op; het enige dat er nog was, was wat de tuin opleverde. Totdat er op een avond laat twee studenten naar hun leraar toe stapten en beleden dat ze in het geheim dronken. Hij gaf hun het dringende advies ermee naar God te gaan om het te belijden en om vergeving te smeken, niet terwille van de broden en de visjes, maar vanwege het zuurdesem van huichelachtigheid. En dat deden ze. Ze beleden het voor de hele school, en toen werd er eenparig gebeden. De volgende dag werd apart gezet voor vasten en verootmoediging en gebed. Aan het einde van die dag kwamen ze bij elkaar met grote dankbaarheid, omdat ze merkten dat de morele en geestelijke atmosfeer gezuiverd was en dat God nu Zijn trouw kon laten blijken. God eerde hun geloof en de volgende morgen kwam er een cheque van f 50, -."

Een eenvoudig verhaal, maar het geeft aan hoe het hele werk van God kan worden gestagneerd, hoe een hele gemeente beperkt kan worden in haar geestelijk leven. Ja, de heiligen kunnen in de strijd de nederlaag leiden, als de Heer om de een of andere reden zich moet terugtrekken en zeggen: "Het spijt me, maar Ik kan niet langer met hen zijn, er is een Achan, of een Ananias en Saffira..." Ja, Hij weet het!

Het is misschien alleen maar onheiligheid in een klein onderdeel van het geheel. Twee mannen in een hele school, of één man in heel Israël, of een man en zijn vrouw in de eerste gemeente. Ja, de meerderheid staat goed; zij doen zoiets niet. Niettemin richt de heilige Geest zich daar juist op, omdat Hij gebonden is aan het principe van het "gezamenlijke" (Eng. corporate). Aan de ene kant: "Als één lid lijdt, lijden alle leden mee", maar aan de andere kant: "Als één lid eer ontvangt, delen alle leden in de vreugde" (1 Cor. 12:26). De heilige Geest kijkt naar deze onderlinge verbondenheid. En terwijl de hele gemeente profiteert van onze zegen, kan onze zonde, onze onheiligheid, de hele gemeente lam leggen.

Heiligheid is het karakter van Christus

Heiligheid is dus strijdvaardig; het is de kracht van de overwinnende strijd. Maar heiligheid is ook Christus-gelijkvormig karakter. Heiligheid is niet iets formeel uiterlijks, niet iets wat je aan kunt doen. De Here Jezus zag daar dwars doorheen bij de Schriftgeleerden, Farizeeën en oversten. Die uiterlijke geestelijkheid is niet wat de heilige Geest wil. Heiligheid is meer dan onderricht, meer dan een belijdenis, meer dan uiterlijke schijn. Het is de Persoon, het Leven, ja, het karakter van Christus in de gelovige en in de gemeente. Het is veel belangrijker dan ik in deze bladzijden heb kunnen aangeven. Maar de Geest is de heilige Geest, de Geest der heiligheid, en omdat Hij dat is, volgt al het andere daaruit.

Tenslotte nog enkele woorden tot troost. Het is de heilige Geest die op ons komt, die ons heilig maakt, die een heilig leven in ons plant. We hoeven niet te worstelen in eigen kracht om zover te komen. We moeten voor Gods aangezicht komen, zoals die mannen daar in de bovenzaal, in Handelingen 1, gehoorzaam aan wat de Heer gezegd heeft. "Nadat Hij door zijn heilige Geest zijn bevelen had gegeven..." Het eerste deel van dat bevel was te wachten totdat ze bekleed zouden worden met de Geest. Daarna lezen we: "Hij gebood hun Jeruzalem niet te verlaten..." (Hand. 1:2,4).

Zij gehoorzaamden Zijn bevel. Ze bleven volhardend wachten op Hem, als mensen met veel tekortkomingen, maar met een volkomen hart voor de Heer. Toen zag de heilige Geest de ruimte in hen, en Hij kwam en vervulde hen.