Wat is de Mens?

door T. Austin-Sparks

Appendix

‘De natuurlijke mens’ en ‘de oude mens’ (bij hoofdstuk 3).

Er is door een zeker schrijver onderscheid gemaakt tussen de ‘natuurlijke’ mens en de ‘oude’ mens. De oude mens zou dan totaal verdorven zijn, zonder ‘enig kenmerk dat aan God herinnert’, maar de natuurlijke mens zou nog ‘een overblijfsel in zich hebben van zijn goddelijke oorsprong’, zoals ‘natuurlijke genegenheid, vriendelijkheid en dikwijls een grote mate van waarheid en oprechtheid in de omgang met zijn medemensen’. Dit onderscheid is de oorzaak van de onenigheid tussen de humanisten en hen die zeggen dat de mens totaal verdorven is. Wij willen erop wijzen dat de ziel, die deel uitmaakt van het wezen van de mens, niet noodzakelijkerwijze boosaardig hoeft te zijn, maar dat er twee redenen zijn waarom het volkomen uitgesloten is, dat hij zichzelf zou kunnen redden of enige verdienste zou hebben voor God:

1: Hij is aan de vruchteloosheid onderworpen (Rom. 8:20) en aan het ‘niet kunnen’ van 1 Kor. 2:14.

2: De ziel is door zijn medeplichtigheid aan het werk van de boze machten hun bondgenoot geworden en pas wanneer de menselijke geest levend gemaakt is en vernieuwd, kan hij beseffen hoe verschrikkelijk dat bondgenootschap is.

Bijbehorend diagram: Download file